De biljartballen rollen over tafel, de muziek staat aan en op een barkruk drinkt een man een glas sinas. Het zou zomaar de beschrijving kunnen zijn van een zaterdagavond in een gezellig café. Maar de bezoekers van dit ‘café’ zijn daar niet voor hun lol. Het zijn Syriërs en Eritreërs in de ontmoetingsruimte van het asielzoekerscentrum in Ommen. Camping De Besthmenerberg is ook dit jaar de opvangplek van zo’n 370 vluchtelingen.
Het café is de centrale ontmoetingsruimte van het opvangcentrum. Bewoners komen er samen om te praten, spelletjes te spelen en simpelweg de dag door te brengen. Even verderop staat de campingwinkel. De vluchtelingen kunnen er hun boodschappen doen, al zijn de meeste bewoners wantrouwend tegenover de producten. “Ze zijn bang dat er varkensvlees in zit”, legt de winkelier uit. Sinds kort zijn daarom ook Syrische producten te koop in het winkeltje. Ze vinden gretig aftrek bij de bewoners van het AZC.
Trip of death
Een Syrische man van een jaar of 30 rekent af in het winkeltje. Een blik bruine bonen, blijkt uit de afbeelding op de verpakking. De tekst op het product is Arabisch. Met de bruine bonen in zijn hand sjokt hij naar z’n bungalow. Hij woont er samen met vijf andere Syrische vluchtelingen, die net als hij drie maanden geleden aankwamen in Nederland. De jongeman vertelt dat hij Hafiz heet en “A trip of death” achter de rug heeft.
Hafiz vertelt hoe hij er in slaagde om met de boot Griekenland te bereiken, waarna de tocht te voet verder ging. Lopend ging hij naar Macedonië, om vervolgens verder te trekken naar Servië. Via Hongarije en Oostenrijk kwam hij aan in Duitsland, waarna hij per trein Nederland bereikte. Al met al een tocht van ruim zeven weken. Het verhaal van Hafiz is slechts van één van de vluchtelingen op De Besthmenerberg.
“Ik wil een goede toekomst opbouwen in Nederland. Maar natuurlijk mis ik mijn land.”
Toekomst
Toch zijn de zorgen nog lang niet verdwenen uit het leven van de vluchtelingen die de Besthmenerberg bereikt hebben. Hafiz vertelt hoe zijn vrouw en twee kinderen nog in Syrië zijn, in een gebied dat vrijwel dagelijks gebombardeerd wordt. Hij onderzoekt of hij ze naar Nederland kan halen. “Ik wil een goede toekomst opbouwen in Nederland. Maar natuurlijk mis ik ook mijn land. Ik denk er continu aan, Syrië zit in mijn hart.”
De 370 bewoners van het AZC hebben allemaal hun eigen verhaal. De overeenkomst is dat ze de gevreesde tocht gehaald hebben. Hafiz bereikte Nederland en is daar blij mee. “Nederland is het beste land om te leven. Het is er rustig en ik kan er in vrede leven. De mensen in Ommen zijn respectvol naar ons toe.”
Verschillen
Terug op het park lopen zowel Syriërs als Eritreërs hun rondje naar de winkel of het ontmoetingscentrum. Het verschil tussen beide nationaliteiten is groot. Terwijl de mensen uit Syrië hoogopgeleid zijn en veel geld hebben, komt een deel van de Eritreërs rechtstreeks uit de jungle. Kennis van hygiëne is er nauwelijks en een aantal weet zijn eigen leeftijd niet. Toch gaat het op de Besthmenerberg goed. Aan de bar van het ontmoetingscentrum zitten beide groeperingen door elkaar heen. Zelfs het religieuze verschil zorgt niet voor conflicten.
Beveiliging op het park is er wel, maar de vluchtelingen zijn vrij om te gaan en te staan waar ze willen. Er zitten geen hekken om het park. Wie naar het centrum van Ommen wil, of een andere plaats, kan gaan. Bezoek op het park is toegestaan tot 22.00 uur. Logees zijn zelfs welkom om te blijven slapen, al moet dat wel gemeld worden. Families verspreid over verschillende AZC’s kunnen op die manier toch bij elkaar zijn.
In de ontmoetingsruimte schenkt de ‘barman’ nog een kop koffie in. Hij is zelf ook één van de vluchtelingen, maar het barwerk doen ze helemaal zelf. Zijn collega draait nog een Syrisch muziekje. Het oogt vrolijk. Aan de muur hangt een kindertekening. Rechts is een handje getekend. Daarnaast staat met groen, zwart en rood potlood een vlaggetje. Het is de vlag van Jordanië, een Syrisch buurland. Eronder staat in het zwart geschreven: “I love you”.
